Wow sarap ng feeling kapag nagtatagumpay ka sa mga pinaghihirapan mo.
Nakuha ko na ang lisensiya ko kahapon 10/30/09 sa HIRABARI (License Center).
Nakuha ko na ang lisensiya ko kahapon 10/30/09 sa HIRABARI (License Center).
1 to 100 ang exam kaylangan makapasa ng 90% sa awa ng diyos nakakuha ako ng 92 pasang awa pero pumasa na rin kahit papaano.
4 kaming mga pilipino 1 nag amerikano at pinalad ako dahil ako lang ang nakapasa yun ibang pilipino hindi nakapasa, pati nga yun amerikano hindi rin.
Sa daming student na nag take ng exam puros nihonjin ang nakasabay kong kumuha ng lisensiya.
Buti na lang at may nakasabay akong nihonjin na student din sa pinasukan kong driving school,kaya kapag may hindi ako naiintindihan, sa kaniya ako nagtatanong.
Kaclose ko na rin kasi siya 18 years old pa lang siya buti nga at mabait at mahinhin.
Ibahin ko na ang usapan ha.
Ayun sa naranasan ko talagang mahirap ang kumuha ng lisensiya sa japan.
Kahit nga yun nagdadrive na sa pinas hindi pa rin nakakapasa kasi mahirap na ang exam pag dating sa hirabari.
Halos dumugo ang ilong ko kakabasa ng exam buti na lang at napagaralan ko ang lahat.
Yun ibang mga pilipina na nakilala ko nakakailang balik sila para lang sa student license.
Magastos at nakakapanghinayang kung hindi ipagpapatuloy.
Ngayon nagdrive na ako kahapon sa labas at si hubby ang unang sakay ko gamit ko rin ang sasakyan niya.
Hindi pa nga sure kung ibibili niya ako ng sasakyan.
Pero sa tingin ko malamang na ibili niya ako kasi takot lang niya na maibangga ko ang sasakyan niya.
Kaylangan ko rin kasi kung magtatrabaho ako at isa pa hindi kasi ako kumportable sa sasakyan niya dahil hindi yun ang nakasanayan ko idrive noon nagaaral pa ako.
Ang feeling wala lang parang normal lang mas nakakapagod pa nga ang magkaroon ng lisensiya kasi ikaw na mismo ang magdadrive kapag pupunta ka sa malls o magkakaimono.
Kapag pagod no choice.
Naguusap pa lang kami ni hubby kung maghahanap na ako ng work.
Pero yun totoo gusto ko muna magpahinga kasi sobrang pagod ko noon nagaaral ako.
Ni hindi ko na rin mahawakan si yuina kasi pag uwi ko bukas agad ng libro.
4 kaming mga pilipino 1 nag amerikano at pinalad ako dahil ako lang ang nakapasa yun ibang pilipino hindi nakapasa, pati nga yun amerikano hindi rin.
Sa daming student na nag take ng exam puros nihonjin ang nakasabay kong kumuha ng lisensiya.
Buti na lang at may nakasabay akong nihonjin na student din sa pinasukan kong driving school,kaya kapag may hindi ako naiintindihan, sa kaniya ako nagtatanong.
Kaclose ko na rin kasi siya 18 years old pa lang siya buti nga at mabait at mahinhin.
Ibahin ko na ang usapan ha.
Ayun sa naranasan ko talagang mahirap ang kumuha ng lisensiya sa japan.
Kahit nga yun nagdadrive na sa pinas hindi pa rin nakakapasa kasi mahirap na ang exam pag dating sa hirabari.
Halos dumugo ang ilong ko kakabasa ng exam buti na lang at napagaralan ko ang lahat.
Yun ibang mga pilipina na nakilala ko nakakailang balik sila para lang sa student license.
Magastos at nakakapanghinayang kung hindi ipagpapatuloy.
Ngayon nagdrive na ako kahapon sa labas at si hubby ang unang sakay ko gamit ko rin ang sasakyan niya.
Hindi pa nga sure kung ibibili niya ako ng sasakyan.
Pero sa tingin ko malamang na ibili niya ako kasi takot lang niya na maibangga ko ang sasakyan niya.
Kaylangan ko rin kasi kung magtatrabaho ako at isa pa hindi kasi ako kumportable sa sasakyan niya dahil hindi yun ang nakasanayan ko idrive noon nagaaral pa ako.
Ang feeling wala lang parang normal lang mas nakakapagod pa nga ang magkaroon ng lisensiya kasi ikaw na mismo ang magdadrive kapag pupunta ka sa malls o magkakaimono.
Kapag pagod no choice.
Naguusap pa lang kami ni hubby kung maghahanap na ako ng work.
Pero yun totoo gusto ko muna magpahinga kasi sobrang pagod ko noon nagaaral ako.
Ni hindi ko na rin mahawakan si yuina kasi pag uwi ko bukas agad ng libro.
Posts
